Aku minta tolong anak-anak tiri sidai kain. Tiba-tiba suami balik. Dia sound aku ‘buIi’ anak dia sidai kain banyak, sebakul

Hari ke 44 pantang aku dah start masak semula. Anak tiri jenis makan banyak sampai 7 – 8 pinggan. Dia complain ayam tak cukup. Suami tiba – tiba tinggi suara dekat aku “lain kali, kalau tengok ayam kecik. Letak la lebih!” Aku serius rasa macam kuIi.

#Foto sekadar hiasan. Hi semua. Aku baru kahwin dua tahun dengan duda anak dua. Umur aku sekarang masih 20-an. Status aku masa tu anak d4ra. Suami aku, dia dah cerai 5 tahun lepas. Masa kenal – kenal, anak – anak duduk dengan bekas bini.

Bekas bini susah nak bagi jumpa anak – anak, jadi memang jarang la suami aku dapat jumpa anak – anak dia. Bekas bini dah tunang dengan orang lain, jadi aku tak risau sangat. Dengar cerita bekas bini dulu blah macam tu je. Tinggalkan rumah bawak anak – anak lepas tu minta cerai.

Aku cerita dari awal eh. Masa mula – mula suami aku nak kenalkan aku dekat family dia, suami aku cakap ni first time jugak dia jumpa anak – anak dia lepas 6 bulan tak jumpa. Jadi dia nak bawak anak – anak dia sekali. Aku ok jelah. Aku pun pertama kali nak jumpa anak dia.

Jadi family dia ajak aku untuk lunch sama – sama sekali. Sepanjang hari tu, suami aku (masa tu boyfriend la) takde kat sebeIah aku ye. Datang kejap je ambik makanan lepas tu duduk dekat ruang tamu suap anak – anak dia makan.

Anak – anak dia masa tu umur 9 dan 10 tahun (lelaki), lepas habis makan aku ingat dia teman la aku dekat meja makan kan, sebab semua family dia ada. Aku segan. Rupanya lepas habis suap anak – anak dia makan, suami aku pergi halaman rumah untuk layan anak – anaknya main basikal pulak.

Sepanjang makan tu banyak la family beIah sana tanya macam – macam. Bapak dia tanya, “Ko boleh ke terima cucu – cucu aku? Family ko ok ke? Kang nanti family aku datang, entah – entah makbapak ko halau kitorang.”

Aku jawab jela, “ok je pakcik takkan la nak halau”. Lepastu bapak laki aku cakap, “kalau jadi camtu, aku s4ntau ko”. Dia gelak – gelak. Banyak lagi la ayat – ayat yang buat aku sentap haha. Aku senyum je sambil terkulat – kulat sebab aku macam rasa, kasarnya?

Masa tu aku sangat harapkan suami aku ada sebeIah. Tapi takde. Aku pun makan la sambil terkial – kial sebab aku tak berapa biasa kasar – kasar ni. Dalam hati Allah je tau betapa awkwardnya aku ditinggal sorang – sorang dengan family lelaki.

Dah la first time nak kenal. Lepas habis makan semeja ramai – ramai tu kami balik. On the way balik, aku ternangis. Aku tanya kenapa tinggal aku sorang – sorang. Sekurangnya duduk la sebeIah. Aku dah la first time. Eh last – last jadi salah aku balik.

Suami aku cakap dia layankan anak – anak dia la sebab anak – anak dah lama tak jumpa atok nenek makcik pakcik sed4ra mara baya anak – anak dia, so anak – anak segan. Aku patutnya pandai – pandai la bawak diri. Dia salahkan aku pulak, cakap aku tak pandai bawa diri. Long story short, kami kahwin.

Lepas kami kahwin, bekas isteri tiba – tiba hari – hari call suami cerita pasal anak. Hantar gambar dia yang tak cukup kain kat suami aku. Nak goda – goda. Rupanya baru lepas putvs tunang. Suami aku seen je. Eh tiba – tiba bekas isteri taknak jaga anak.

Kejap – kejap call suami suruh ambil anak – anak. Suami dah serba salah dengan aku sebab plan honeymoon asyik cancel je. Sebab ada je “em3rgency” dari ex wife. Tiba – tiba demam la s4kit gigi la so tak boleh jaga anak. Bila nak pulang anak semula kat ex wife, dia MIA. Aku cakap kat suami.

Takpelah kalau susah – susah sangat kita jaga saya ok je jaga budak – budak ni. Suami serba salah sebab kerja suami sibuk. Memang selalu outstation berminggu – minggu. Jadi nanti aku yang akan jaga anak – anak dia sorang – sorang. Aku ok je. Kesian kat anak – anak tu tak bersalah.

So bermulalah episod aku sebagai mak tiri sepenuh masa. Lepas sebulan dua anak – anak duduk dengan aku. Kami rapat sangat – sangat. Sebab banyak masa kami bertiga. Jalan – jalan ke mana – mana pun bertiga. Suami outstation.

Ex wife tiba – tiba muncul balik dan canang kat facebook aku punca cerai, aku r4mpas anak – anak dia. Aku biarkan je. Memang hari – hari dia m4ki aku kat status dia. Sejak tu tiba -tiba ex wife nak rapat dengan anak – anak.

Hasut anak – anak layan aku macam ni, macam tu. Sentiasa call anak – anak dan jadikan anak – anak CCTV kat rumah aku. Anak – anak menurut je cakap maknya, sentiasa live update tentang aku dan suami aku. Aku rimas.

Suami dah sound ex wife supaya jangan hasut – hasut anak tapi sama je. Ex wife tak bagi anak – anak dia dekat – dekat dengan aku. Tapi pelik kan, jaga taknak. Dah aku je ada, suami pun outstation selalu. Dahtu kalau tak bagi dekat, sapa nak jaga? Dia bukan nak jaga pun. Jenguk anak – anak pun sebulan sekali je.

Padahal rumah ex wife dia setengah jam je dari rumah aku. By the way, aku serious culture sh0ck cara suami layan anak – anaknya. Aku tak gamak nak sebut anak tiri. Hmm. Sorang masa tu umur 9 dan 10 tahun. (Dua tahun lepas) Tapi pinggan cawan tak pernah basuh.

Suami akan hidangkan kat meja, anak – anak akan makan sambil main phone. Lepas makan anak – anaknya akan tinggalkan pinggan cawan atas meja. Dan aku / suami aku akan kutip cawan dan pinggan anak – anak dan basuhkan.

Kalau anak – anak nak tambah lauk, tambah nasi, tambah air, aku yang kena bangun untuk buatkan semua. Aku penat. Sebab aku pun bekerja. Anak – anak sangat cerewet bab makan. Taknak makan lain selain ayam. Tu pun nak sup, tomyam dengan ayam kicap je.

Aku sampai nak munt4h. Str3ss pun ada sebab cuma ikut kehendak anak – anak je. Dah la masak penat – penat tapi tak dapat apa aku nak makan. Lauk semua ikut anak – anak je. Bila anak buat muka sikit masa makan, suami akan tanya “Kenapa? Tak sedap eaa”.

D4rah aku naik ye masa tu. Tapi aku diam je. Oh ya, masa anak – anaknya makan, suami akan tolong anak – anak asingkan tulang ayam ye. Esoknya bila aku masak, suami tegur suruh asingkan tulang siap – siap. Alasannya sebab anak susah nak makan. Masatu aku terus naik h4ntu.

Aku cakap je. Kalau taknak tulang, beli la siap – siap ayam takde tulang. Ni nak suruh aku asing satu – satu. Ingat aku kuIi? Umur sekian – sekian boleh dah kot basuh pinggan. Aku cakap aku tak suka anak – anak main phone masa makan sebab tu je time bonding.

Nak minum tolong la ambik sendiri kat coway sebeIah meja makan. Kenapa aku jugak kena bangun. G4duh teruk juga dengan suami tapi lepastu anak – anak improve, dah basuh pinggan sendiri, tak main phone masa makan ramai – ramai.

Tapi bab ambik makan sendiri tu, sampai sekarang suami masih hidangkan everything untuk anak – anak dia. Kalau suami outstation, aku lah yang kena buat. anak – anak memang tak pernah tolong apa – apa. Suami tak bagi.

Kerja anak – anak cuma main game dekat phone 24 jam. Anak yang kedua suka ketuk pintu bilik tengah – tengah malam 3 pagi. Suruh buatkan milo dan mintak tidurkan dia. Anak no 2 memang jenis tidur lambat. 3 – 4 pagi.

Tiap malam lepas makan malam, suami akan tidurkan anak – anaknya. 2-3 pagi baru masuk bilik. Aku hari – hari tunggu suami masuk bilik sebab aku pun nak borak – borak. Balik kerja pukuI 6 petang, suami terus cari anak – anak dia. Time maghrib baru aku sampai rumah.

Time tu lah aku masak, mandi, layan anak – anak, tolong anak buat kerja sekolah, lepastu tidur. Dah pukuI 11/12 malam tu patutnya masa aku dengan suami pulak. Tapi tak, suami terus masuk bilik anak – anak sampai 3-4 pagi. Kadang – kadang sampai pagi terus.

Bila aku tegur, suami cakap aku dengki dengan anak – anaknya. Aku sunyi. Lepas kahwin aku jarang bersosiaI dengan kawan – kawan. Hidup aku cuma focus kat suami dan anak – anak. Aku nak rasa berborak sebelum tidur dengan suami.

Tapi hari – hari suami cuma layankan anak – anaknya dari balik kerja sampai lah 3-4 pagi. Aku sampai nangis sebab tunggu sampai 2 – 3 pagi sebab nak tidur sama – sama. Esok dah la aku kerja jauh. Kadang – kadang aku k3jut suami tengah malam dekat bilik anak – anak dia sebab ajak tidur sama – sama.

Bila tengok aku nangis, suami salahkan aku. Dia cakap “sapa suruh tunggu? Tido jela”. Anak – anak memang rapat dengan aku. Tapi kalau suami aku ada, mesti la anak – anak pilih suami. Setiap kali jalan – jalan satu family, anak – anak mesti akan pegang tangan suami kiri kanan.

Taknak jalan sebeIah aku. Kalau kat kedai makan / wedding. Bila aku duduk sebeIah suami aku dan bila aku bangun untuk ambil makanan, anak – anak akan alihkan barang aku dan duduk sebeIah suami. Suami tak buat apa – apa. Biar je. Aku rasa tersisih.

Kalau kat luar rumah, makan kat kedai ke pergi wedding ke, aku takkan pernah dapat duduk sebeIah suami. Masa tu tengah keluar jalan – jalan. Anak – anak minta waffle. Sampai kereta aku tanya la mana waffle aku ada sekali tak. Suami kata dia belikan anak – anak je. Aku sedih sikit.

Lepastu suami tanya “anak – anak memang la kita belikan. U nak i belikan untuk u ni, u ni anak i ke?”. Dekat rumah hari – hari aku serabut, cawan bersepah – sepah kat ruang tamu, kat meja sana meja sini tak berbasuh. Baju campak – campak tak masuk bakul.

Ada sekali tu, anak kedua tumpah kan ice cream kat lantai dapur lepas tu dia tinggal je. Aku lap sambil bebel sorang – sorang. Tiba – tiba suami datang sambil cakap “Nak buat tu buat jela. Takyah bising – bising. Kalau taknak buat, takyah buat! Kan along? ” Dia cakap macam tu.

Anak dia tengok je. Lepas tu anak dia nak makan malam. Si along tu cakap “eh meja kotor la. Ada nasi tumpah sikit. (Padahal tu nasi dia yang tumpahkan masa dia makan tengahari). Aku tengah berus sinki dapur. Lepastu aku bagi la kain lap dekat along. Then aku pun sambung la berus sinki dapur.

Tiba – tiba suami aku datang tengking aku “pergi bagi kain lap kat dia buat apa, lap la kan!” Alasan suami aku, nanti tangan anak dia kotor. Anak dia kan nak makan. Lahh macamla lepastu tak boleh basuh tangan. Macam raja pulak anak – anak dia ye.

Masatu along tu umur 11 tahun dah. Aku langsung tak boleh tegur anak – anak dia. Ada sekali tu parcel sampai. Si angah nak ambilkan dekat pagar. Aku bagi jelah. Suami tiba – tiba marah. “Agak – agak la nak suruh budak tu ambik. U ni kenapa? Tinggi kot pagar tu”.

Tiba – tiba angah diri depan aku dan suami dan cakap “Sampai jelah. Nah parcel umi”. Sekarang anak – anak dah 12 dan 11 tahun. Aku rasa dah patut kot tau serba sikit kerja rumah. Aku pun ajar anak – anak gosok baju, lipat kain sendiri, lipat selimut lepas bangun tidur, sidai kain, masukkan baju dorang dalam mesin.

Suami berbunyi. Dia cakap kenapa ajar anak dia gosok baju. Tunggu tingkatan satu la baru ajar. Anak – anak ikut je apa yang aku ajar. Sebab selalu kami memang buat sama – sama. Takde la aku suruh anak – anak buat, lepastu aku duduk.

Tapi suami tak bagi anak dia buat apa – apa kerja rumah. Bila aku cuba berbincang pasal ni, suami akan cakap “u ni mak kandung dia ke, i tanya ni jawab la. Bukan kan? Dahtu takpayah masuk campur. I tau macam mana nak urus. Nak ajar anak – anak i”

Aku sentap sebab selama ni tak pernah sekali pun aku ungkit dorang bukan anak aku. Kerja rumah memang banyak suami tolong kalau dia ada kat rumah. Tapi dia kena ingat, dia selalu outstation. Jadi tolong la biar anak – anak berdikari sikit.

Bila suami takde aku kena buat sorang – sorang. Along dengan angah sampai harini tak pernah p0tong kuku sendiri. Anak – anak pergi balik sekolah naik van, tapi along taknak. Dia nak hari – hari suami aku hantar walaupun dah bayar van. Suami ikutkan je.

Tu takpe lagi. Tapi hari – hari ketuk – ketuk pintu tengah pagi suruh sik4tkan rambut. Nanti ketuk pintu lagi tak jumpa tu tak jumpa ni. Padahal dah siapkan dah semua. Langsung tak nak cari. Kena hidang semua depan hidung.

Ditakdirkan aku mengandung. Aku penat sangat. Suami pulak selalu outstation. Masa tu suami outstation. Rumah dah la dua tingkat. Masa tu aku hidangkan anak – anak makan malam. Aku pesan, kalau nak tambah nasi, ambil sendiri kat periuk nasi. a

Anak – anak kalau makan nasi memang sampai 7-8 kali tambah. Aku pun naik tingkat atas untuk gosok baju sekolah anak – anak dan sidai kain. Esoknya aku pun kerja. Bila aku turun tingkat bawah, anak – anak tengah termenung. Aku tanya kenapa.

Anak – anak jawab “tunggu umi tambahkan nasi kitorang” Aku sampai nangis sebab penat dan melampau la semua kena hidang depan mata. Esoknya anak – anak tak sihat. Jangkit kawan – kawan sekelas. Dua – dua demam.

Along tu kalau demam memang tak larat habis. Aku balik kerja dengan sarat mengandung tu, aku tengok satu rumah penuh munt4h. Si angah munt4h. Aku pun lap. Susah sangat ya Allah sebab perut dah besar, tak boleh tunduk.

Bila dah lap, angah munt4h lagi kat lantai. Sampai 3-4 kali last – last aku letak je besen sebeIah dia. Tiba – tiba si along pulak buang air besar dalam seluar. Tapi along tu tak nak cuci. Dia letak je dalam bilik air seluar dia. Tunggu suami aku balik outstation untuk cucikan seluar dia.

Hmm. By the way, sampai harini suami aku masih beruskan kasut sekolah anaknya ya. Anak – anak tak pernah basuh kasut sendiri. Yela senduk nasi pun tak boleh apatah lagi basuh kasut sendiri. Oh ya, esoknya anak aku kan masih demam.

Masa aku kat office suami suruh tengokkan anak – anak dia. Sebab suami masih outstation. Jadi aku request EL dekat bos. Aku balik then jaga anak – anak dan hantar clinic. G4duh besar lepastu dengan bos sebab bos – bos jenis tak suka staf EL. Last – last aku resign. Sekarang aku dah dapat kerja baru.

Alhamdulillah. Kat tempat kerja baru, aku kerja 9-5. Tapi selalu sampai rumah pukuI 7 sebab jem. Kerja aku jauh. Masa tu ada kerja urgent. Aku call suami bagitahu aku balik lambat dalam 9 malam. Aku tak pernah balik lambat. Tu pertama kali.

Suami cakap dia pun haritu kena OT sebab ada benda urgent. Suami marah suruh balik. Dia cakap siapa nak tengokkan anak – anak? Sekurangnya salah sorang kena ada masa untuk anak – anak tiap hari. Aku cakap la kan harini je.

Suami cakap “Nanti lama – lama terbiasa” . Aku pun rushing balik. Hmm. Masa mengandung kalau mengidam nak makan benda yang jauh sikit (dalam sejam perjalanan) suami buat taktau je. Last – last aku drive cari sendiri sebab dah sebulan teringin sampai mimpi – mimpi.

Kalau nangis sebab lama sangat mengidam kena tengking. Dia cakap bukan mengidam. Tu mengada. Kalau mengidam benda dekat – dekat macam vitagen kat kedai runcit sebeIah rumah, suami layan la. Masa dah dekat due, aku masak banyak lauk untuk frozenkan.

Sebagai bekal lauk anak – anak dan suami masa aku pantang nanti. Tiba – tiba jari aku dan kaki aku bengkak lepas masak banyak – banyak lauk. Aku minta tolong suami ambikan barang sebab aku dah tak larat turun tangga. Suami suruh ambil sendiri.

Dia cakap aku mengada nak bengk4k – bengk4k. Aku sedih padahal aku buat semua ni untuk dia dan anak – anak. Masa aku pantang suami sediakan Confinement Lady (CL). Sebab mak ayah aku dah terlalu uzur. Aku ingatkan bila ada baby, suami takde la masuk bilik lambat – lambat. Sekali tak, sama je.

Balik kerja sampai 3-4 pagi masih dengan anak – anak dia. Masuk bilik untuk tidur je. Tengah malam aku je berjaga sebab suami cakap “Kan i dah sediakan CL, pagi u boleh rehat. I kena kerja. Masa ada CL ni pagi u tido la”.

Hari minggu suami tak kerja. Tapi takde pun jaga baby malam – malam. Sampailah CL dah balik. Suami masih sama, masuk bilik 3-4 pagi. Selalu bila malam, aku masak dan kami makan malam sama – sama. Lepas makan dalam pukuI 11 aku naik bilik untuk susukan baby sambil tunggu suami sama – sama urus baby. Takde.

Dia sibuk melayan anak – anak dia je. Kadang – kadang baby meragam aku nangis sorang – sorang dalam bilik. Aku sampai rasa nak ced3rakan diri aku dan baby. Tunggu punya tunggu pukuI 3-4 pagi baru suami masuk bilik.

Aku nangis dan cakap “tak boleh ke masuk bilik awal sikit. Time tido suruh la angah tu tido. Esok kan sekolah. Ada baby tolong la urus sama – sama.” Terus suami cop aku dengki dengan anak – anak dia. Suami cakap aku tak patut kahwin dengan laki ada anak, patut aku cari bujang, yang boleh layan aku 24 jam (padahal aku minta masa untuk borak sebelum tidur je).

Suami cakap kalau tak suka cara dia layan anak dia, aku boleh angkat kaki. Hari ke 44 pantang aku dah start masak semula. Angah jenis makan banyak sampai 7-8 pinggan. Dia complain ayam tak cukup. Suami tiba – tiba tinggi suara dekat aku “lain kali, kalau tengok ayam kecik. Letak la lebih!” Aku serius rasa macam kuIi.

Dah la tak habis pantang dah masak. Kena layan macam ni pulak. Untuk pengetahuan korang, walaupun dah ada baby, aku sebolehnya cuba untuk adil. Apa aku belikan barang baby, aku belikan juga untuk anak – anak dua orang tu.

Masa awal pantang aku bentan. Kali kedua dah start rasa nak demam aku mengadu dengan suami. Aku takut bentan lagi. Suami jawab, “tu semua mentality. Jangan suka nangis boleh tak. U buat i down sekali la.” Lepas pantang 44 hari badan masih belum okay.

Aku menyusu badan jadi penat. Anak menyusu tiap sejam. Masatu suami balik lambat. Aku minta tolong anak – anak aku sidai kain. Sambil aku gosok baju – baju sekolah anak – anak. Suami tiba – tiba balik. Terus tak bercakap dengan aku. Masa nak tidur suami marah

“Oh i takde, u suruh anak – anak sidai kain eh. Bagi kerja tak agak – agak. Agak – agak la bagi sebakul penuh suruh dorang sidai. Cuba guna otak tu kalau nak suruh bagi kerja kat budak – budak ni. Tak beragak.” Aku cuti bersalin ada lagi sebulan lebih.

Suami harap aku sediakan bekal sekolah untuk anak – anak. Aku ingat sebab nak jimat. Rupanya tak. Duit belanja sekolah masih macam biasa tapi saje – saje je. Nanti anak – anak akan ada duit extra sebab dah ada bekal. Aku tak buat. Penat! Aku cuti bersalin nak rehat.

Hari – hari masak lipat kain sidai kain sorang ok la tu. Hmm. Penat. Ada sekali tu along balik sekolah. Aku suruh makan. Aku pun makan sekali. Tapi along sibuk dengan game. Jadi aku simpankan makanan tu untuk dia. Rupanya along makan masa maghrib.

Masatu suami baru sampai rumah dan makanan tu dah basi. Terus aku kena sound ye bagi makanan basi kat anak dia. Aku jawab la aku bagi tengahari tadi. Suami salah kan aku “Dah tau anak i tak makan masa tengahari tu, kenapa you tak buang je makanan tu. Ni dia makan maghrib. Basi la!“

Lah salah aku pulak. Sampai la satu hari tu aku meIetup aku cakap je “u sebenarnya bukan cari bini tapi cari kuIi kan?” Terus suami jawab “apa je u pernah buat kat budak – budak tu?” Wah – wah lepastu aku tak urus da gosok baju hari – hari semua tak ye. Aku masak, lipat kain sidai kain je. Lain pandai – pandai la.

Aku kan tak pernah buat apa – apa untuk anak – anak. Aku pernah tegur yang anak-anak sentiasa main game kat phone. Berhenti masa makan je lepas tu game lagi. Suami salahkan aku. Suami kata aku sebok berpantang kat tingkat atas (aku tak turun naik tangga). Tak layan anak – anak tu sebab anak – anak main game je.

Lah sebelum aku pantang memang kerja main game 24 jam pun. Hmm. Tiber jadi salah aku. Anak – anak dua orang tu sayang sangat dekat baby. Alhamdulillah. Tapi yang selalu buat aku terasa is, dorang tak pernah acknowledge aku.

Kalau sed4ra mara datang dan cakap “wah pandai gosok baju dah, sapa ajar? ” Jawapannya “ayah”. Masatu aku terk3jut sebab mana ada suami aku ajar gosok baju. Wah dah pandai sifir. Sapa ajar study? “Ayah” tak pernah sekali pun nama aku disebut.

Bukan nak baIasan. Tapi kurang – kurang acknowledge lah. Aku dah start rasa tak ada siapa hargai aku kat rumah ni. Dari pantang sampai la sekarang, hari – hari rasa sunyi. Rasa kelam je satu rumah. Aku rasa keliling aku warna kelabu.

Aku dah penat. Aku nak keluar dari semua ni bawa baby aku. Aku menyesal kahwin. Tak berbaloi bekas isteri dan kawan – kawan asyik m4ki aku, kacau aku, hasut anak – anak untuk sisihkan aku (anak ikut je tapi suami dah tegur anak jangan buat macam tu dekat aku). Sudahnya suami pun layan macam ni.

Any idea? Ada sesiapa pernah pergi kaunseling kat pejabat agama tak? Macam mana nak start kaunseling? Isi borang online or walk in? Thank you semua. – Umi (Bukan nama sebenar)

Dah baca, tinggalkan komen dan share ya. Terima kasih! Hantar kisah anda di sini -> https://hai.mehbaca.com/submit/

PERHATIAN : Pihak admin tidak akan bertanggungjawab langsung ke atas komen – komen yang diberikan oleh pembaca. Pihak admin juga tidak mampu untuk memantau kesemua komen yang ditulis pembaca. Segala komen adalah hak dan tanggungjawab pembaca sendiri.